கவிதைகள்

அலைகள் அயற்சியில்லாமல் தொடர்ந்து மோதினாலும் கரைகள் வீழ்ந்துபோகாமல் உயர்ந்துகொண்டே போகும் கரைகள் உயர்ந்துபோனாலும் அலைகள் அயற்சியில்லாமல் தொடர்ந்து கரைகளை மோதிக்கொண்டே இருக்கும் இது விடாமுயற்சியா விட்டுப்போகாத காதலா

நிலவு உதிர்த்த வெண்ணிற வெளிச்சத்தில் அவளை கடந்தபோது   அவளது ஒற்றைப்பார்வை  ஓராயிரம் பூக்களை  என்னுள் பூக்கவிட்டன!   வறண்ட என்மனதை  பார்வையால் பண்படுத்தி  பூங்காவாக்கி விட்டாள்!

ஒருவேளை மனிதர்களுக்கு ஆறாம் அறிவு இல்லாமல் போயிருந்தால் என்னவாகி இருக்கும் என்ற கற்பனையில் உதித்த கவிதை இது எந்த கவலையும் இல்லாமல்இயற்கையோடு இணைந்துபூமித் தாயின் முகங்களில்எல்லைக் கோடுகள் வரையாமல்சாதி சடங்குகள்

ஒவ்வொருமுறை நடக்கும் தாக்குதல்களில் தந்தையை இழந்து அழுகின்ற மகள்களின் கண்ணீர் துளிகளின் வலிகள் வார்த்தைகளாக …. ஒவ்வொருமுறை வரும்போதும்ஓடி வருகின்ற என்னைஅள்ளி அணைத்துக்கொண்டகரங்கள் ஓய்வெடுப்பது ஏனோ?  

  காலை எட்டுமணி இருக்கும் . நிம்மதியாக நடந்து செல்ல லாயக்கற்ற  வாகனங்கள் நெரித்துக்கொண்டு செல்கின்ற சாலையில் நடைபயணம் சென்றேன் . வாகன சத்தத்திலிருந்து காதுகளுக்கு கொஞ்சம்